 |
| "Justice and Divine Vengeance Pursuing Crime" (1808)Pierre-Paul Prud’hon, Μουσείο του Λούβρου |
Νέμεσι πτερόεσσα βίου ῥοπά͵
κυανῶπι θεά͵ θύγατερ Δίκας͵
ἃ κοῦφα φρυάγματα θνατῶν
ἐπέχεις ἀδάμαντι χαλινῷ͵
ἔχθουσα δ’ ὕβριν ὀλοὰν βροτῶν
μέλανα φθόνον ἐκτὸς ἐλαύνεις.
Φωτογραφία:Richard Calmes
Η ακατάπαυστη πάλη ανάμεσα σε δύο όντα
Η ακατάπαυστη πάλη ανάμεσα σε δύο όντα
είναι η πρώτη συνθήκη του είναι.
Είμαι ρόδο σημαίνει μάχομαι άλλο ρόδο,
ορατό ή αόρατο,
μάχομαι όλα τα ρόδα.
Και κάτι περισσότερο ακόμα:
σημαίνει μάχομαι ό,τι δεν είναι ρόδο.
Και κάτι ακόμα περισσότερο:
σημαίνει μάχομαι την ίδια του την απουσία ρόδου.
Θα προτιμούσατε να λέγατε την ίδια άχαρη ιστορία εκατό φορές ἠ μία και να ξεμπερδεύατε; Αν προτιμήσατε την πρώτη επιλογή, μη διαβάζετε παρακάτω. Αν κάνατε τη δεύτερη, ελάτε να σας πω.
Γεννιέσαι μια φορά. Χαρές, λουλούδια, κεράσματα στα μαιευτήρια, στα καφενεία, τηλέφωνα από τα μακρινά τα ξένα. Και μετά αρχίζει. Η μάχη της μητέρας, η μητέρα των μαχών: Η μάχη για το όνομα.
Γραμματειακό είδος: Κοινωνικό νατουραλιστικό μυθιστόρημα με ηθογραφικά και πλούσια λαογραφικά στοιχεία. (απόσπασμα) 1896→1897
Η κατάταξη του Ζητιάνου σε ένα λογοτεχνικό γένος αποτέλεσε αντικείμενο φιλολογικού προβληματισμού και παραμένει ανοιχτό ζήτημα. Ορισμένοι υποστήριξαν ότι είναι ηθογραφική νουβέλα, άλλοι μυθιστόρημα και ορισμένοι πολυσέλιδο διήγημα.. Ο Π. Δ. Μαστροδημήτρης σημείωσε ότι στην Πεζογραφία πολλές φορές είναι δύσκολη η διάκριση της νουβέλας από το διήγημα, ενώ από την άποψη της σύνθεσης ευρύτερων καταστάσεων, η νουβέλα ανήκει σε έναν βαθμό στο γένος του μυθιστορήματος. Έπειτα από όλα αυτά – καταλήγει- δεν θα είχε νόημα να επιμείνουμε σε έναν μονολεκτικό ειδολογικό χαρακτηρισμό.
Το έργο χωρίζεται σε πέντε κεφάλαια, τα οποία φέρουν τους ακόλουθους τίτλους :
1. Το συναπάντημα
2. Mυστήρια της Ζητιανιάς.
3. Τα βότανα
4. Ο Βρυκόλακας
5. Δικαιοσύνη
Το σχολικό απόσπασμα ανήκει στο β΄ κεφάλαιο του έργου, στα Μυστήρια της
Ζητιανιάς.
Β. Το ιστορικό πλαίσιο της συγγραφής του Ζητιάνου
Αγία Αναστασία η Φαρμακολύτρια, Σκιάθος Ὁ Γιάννης ὁ Κούτρης δὲν ἤθελε μόνον νὰ ἑορτάσῃ μὲ τοὺς συννομεῖς* του χωριστὰ τὴν Ἀνάστασιν εἰς τὸ κατάμερόν του, ἀλλ’ ἐπεθύμει καὶ νὰ τελεσθῆ ἡ Ἀνάστασις αὕτη ὄχι εἰς ἄλλην ἐκκλησίαν, ἀλλ᾽ ὡρισμένως εἰς τὴν Ἁγι’ Ἀναστασά. Ἀφοῦ τὸ πάλαι* ἦτο ἐκκλησία, ἀφοῦ ὁ χῶρος οὗτος ἦτο καθιερωμένος εἰς λατρείαν Χριστοῦ, διατί τάχα νὰ μὴ λειτουργῆται; Μάτην ὁ παπ - Ἀγγελὴς ἐξόδευε τὴν ὀλίγην μάθησίν του καὶ τὴν ἔμφυτον λογικήν του, διὰ νὰ τὸν πείση ὅτι ἐζήτει παράλογα. Ὁ αἰπόλος* ἔμεινεν ἀμετάπειστος.
I met a traveller from an antique land,
Who said—“Two vast and trunkless legs of stone
Stand in the desert. . . . Near them, on the sand,
