16.5.22
7.5.22
Τώρα, Αθανάσιος Χριστόπουλος
Η Χαρά της ζωής, Henri Matisse, 1905-1906 |
Εισαγωγικές επισημάνσεις και ένταξη του έργου στην εποχή του
Γραμματειακό είδος: Λυρικό ανακρεόντειο ποίημα.
Το ποίημα ανήκει στην ποιητική συλλογή Τα Λυρικά, που πρωτοεκδόθηκε στα
1811 στη Βιέννη. Τα Λυρικά διαιρούνται σε πέντε μέρη και το Τώρα ανήκει στην ενότητα Βάκχος. Ο
ίδιος ο ποιητής δεν έδινε τίτλο στα ποιήματά του, αλλά τα παρέθετε απλώς
αριθμημένα και χωρίς διάκριση στροφών. Οι τίτλοι δόθηκαν από τους εκδότες του
έργου. Είναι ενδιαφέρον ότι το συγκεκριμένο ποίημα σε έκδοση του 1841
τιτλοφορείται Αδιαφορία.
Όπως εξομολογήθηκε ο ίδιος ο δημιουργός σε επιστολή του στον Αθ. Ψαλίδα, συνέθεσε τα ποιήματά του, για να αναδείξει τη λογοτεχνική αξία της δημοτικής γλώσσας, τη συγκρότησή της και την αρμονία της.
28.4.22
24.4.22
Εσπερινός της Αγάπης, Γιάννης Βαρβέρης
21.4.22
20.4.22
7.4.22
Πράγματα Πρόσωπα, Γιώτα Μπιλίρη
εγώ τα ονοματίζω…
ένα μικρό λέβητα πήλινο, στο χρώμα το θαλασσινό
"Χριστίνα" τόνε λέω
τριγύρω το στενό λαιμό στολίζει καραβόσκοινο
έχει τους κόμπους ναυτικούς και πάνω κοχυλάκια
όλα τους ωοκέλυφα…
χρόνια και χρόνια μάζευε ο ξορισμένος Ξενοφών προσμένοντας το νόστο
μια μπαλαρίνα εξαίσια στον τοίχο που χορεύει
Μίνα τη λέω
τη μια κύκνος λευκός και χαίρεται, την άλλη από τον πόνο μαύρος
στη γέφυρα μονάχη της του Μπρούκλιν πώς στενάζει!
τα προδομένα τα φιλιά στην άβυσσο τη σπρώχνουν…
4.4.22
Μάθημα Αρχαίων, Άννα Πετράκη
''Μόρος'' από το ''μείρομαι''-μοιράζω.
Δίνονται οι αναγκαίες εξηγήσεις
και ύστερα το ερώτημα:
''Τι να 'ναι άραγε τούτο το κοινό;
Τι μοιραζόμαστε κι είναι σε όλους ίδιο;
Άρχισαν δειλά τα χέρια να σηκώνονται
Κάποια μελαγχολικά
συνεσταλμένα μίλησαν για τη θλίψη.
Τα περισσότερα ζυγιάστηκαν περήφανοι αετοί
σάλπισμα δώσανε για μακρινά ταξίδια
για την αγάπη, τ' όνειρο και τη χαρά.
Και το πίσω θρανίο μ' ένα κάθισμα μοναχικό:
''Κοινός μόρος, κυρία;
Μα το σχολείο
που οι πιο πολλοί δεν το χωνεύουμε καθόλου
και όμως όλοι πρέπει να περάσουμε από αυτό!''