Τα πράγματα δε μένουν πράγματα με τον καιρό πρόσωπα γίνονται
εγώ τα ονοματίζω…
ένα μικρό λέβητα πήλινο, στο χρώμα το θαλασσινό
"Χριστίνα" τόνε λέω
τριγύρω το στενό λαιμό στολίζει καραβόσκοινο
έχει τους κόμπους ναυτικούς και πάνω κοχυλάκια
όλα τους ωοκέλυφα…
χρόνια και χρόνια μάζευε ο ξορισμένος Ξενοφών προσμένοντας το νόστο
μια μπαλαρίνα εξαίσια στον τοίχο που χορεύει
Μίνα τη λέω
τη μια κύκνος λευκός και χαίρεται, την άλλη από τον πόνο μαύρος
στη γέφυρα μονάχη της του Μπρούκλιν πώς στενάζει!
μια βέργα πάλι ολόχρυση τη λέω Κατερίνα
λεπτή λεπτή και στην κορφή μια Νίκη πτερωμένη,
ακέφαλη, με την ψυχή τις μάχες τις κερδίζει
Ερήμου τριαντάφυλλο η όψη του Αντώνη κι ο Νίκος ο θεόρατος
μικρό ελεφαντάκι στην αγορά της Μάλαγα σ΄ ένα μπρελόκ δεμένο
το πιο ΄μορφο απ΄ το σωρό μιας μελανής νεράιδας…
κι άλλα πολλά μικρά μικρά πράγματα ψυχωμένα
σε μια ζωή πολλές ζωές μέσ' από πραματάκια…
~Γιώτα Μπιλίρη~ Ανέκδοτη ποιητική συλλογή
