Η Διαθήκη, Γκυ Ντε Μωπασάν

Luncheon in the Studio,  Edouard Manet

Η ΔΙΑΘΗΚΗ

Ο κύριος και η κυρία Σερμπουά αποτελείωναν το γεύμα τους, με ύφος δύσθυμο, ο ένας απέναντι στον άλλο.

Η κυρία Σερμπουά, μια μικροκαμωμένη ξανθούλα με ροδαλή επιδερμίδα, γαλανά μάτια, απαλές κινήσεις, έτρωγε αργά χωρίς να σηκώνει το κεφάλι της, σαν να την απασχολούσε μια θλιβερή κι επίμονη σκέψη.

Ο Σερμπουά, ψηλός, δυνατός, με φαβορίτες και ύφος υπουργού ή επιχειρηματία, φαινόταν νευρικός και συλλογισμένος.

Τελικά είπε, σαν να μονολογούσε:

«Είναι πολύ παράξενο στ' αλήθεια!»

«Τι πράγμα, καλέ μου;» ρώτησε η γυναίκα του,

«Που ο Βωντρέκ δε μας άφησε τίποτα».

ΘΟΥΡΙΟΣ, ΡΗΓΑΣ

Δ. Ζωγράφος, "Οι πολλές πολιορκίες του Μεσολογγίου":  Ένας από τους 24 πίνακες -παραγγελία του Μακρυγιάννη

 

Εισαγωγικές επισημάνσεις και ένταξη του έργου στην εποχή του

Γραμματειακό είδος

Είναι επικολυρικό ποίημα, βασισμένο σε ιστορικά γεγονότα. επαναστατικός, πατριωτικός ύμνος. Δεν πλάστηκε, για να προσφέρει αισθητική συγκίνηση, αλλά για να πυροδοτήσει την επαναστατικότητα των Ελλήνων. Ανήκει στο εθνεγερτικό- επαναστατικό του έργο. Ο ίδιος το χαρακτήρισε ορμητικό πατριωτικό ύμνο. Επιγράφεται: ελευθερία-ισότης. Ανήκει στην κατηγορία των Θούριων τραγουδιών/ παιάνων ελευθερίας, από τα οποία όμως κανένα δεν διαδόθηκε τόσο πολύ και δεν άσκησε τόσο ισχυρή επίδραση.

Μικρή Συμβουλή για την Ορθογραφία Νο 15

Μια τάξη φυλετικά διαχωρισμένη: ένα μάθημα κατά του ρατσισμού

Τα χαμόγελα εξαφανίζονται, Αλεξάνδρα Μπακονίκα

 

 

Μέσα από γεγονότα
για κάποιους από τον κοινωνικό σου περίγυρο
διαπιστώνεις:
άδικοι, αναίσχυντα βίαιοι άνθρωποι.
Περιφρουρούν την ιδιοτέλειά τους,
ξεκάθαρα πράγματα.
Αν είσαι εμπόδιο,

και επειδή τους δίνει αίσθηση υπεροχής,

Σκηνές από τη Kαθημερινή Ζωή στην αρχαιότητα από το Μουσείο Κυκλαδικής Τέχνης

Ιστορικές Περίοδοι Νεοελληνικής Λογοτεχνίας

Δεν ήθελα να είμαι, Ίβαν Γκολ

 

 Michael Cheval, 1966 Δεν ήθελα να είμαι
     Παρά ο κέδρος μπροστά στο σπίτι σου
Ένα κλαδί του κέδρου
Ένα φύλλο του κλαδιού
Μια σκιά του φύλλου

«Η πορεία προς το μέτωπο», Οδυσσέας Ελύτης

 

ΦΩΤΟ: Σπύρος Μελετζής

Ξημερώνοντας τ’ Αγιαννιού, με την αύριο των Φώτων, λάβαμε τη διαταγή να κινήσουμε πάλι μπροστά, για τα μέρη όπου δεν έχει καθημερινές και σκόλες. Έπρεπε, λέει, να πιάσουμε τις γραμμές που κρατούσανε ως τότε οι Αρτινοί, από Χιμάρα ως Τεπελένι. Λόγω που εκείνοι πολεμούσανε απ’ την πρώτη μέρα, συνέχεια, κι είχαν μείνει σκεδόν οι μισοί και δεν αντέχανε άλλο.

Δώδεκα μέρες κιόλας είχαμε μεις πιο πίσω, στα χωριά. Κι απάνω που συνήθιζε τ’ αυτί μας πάλι στα γλυκά τριξίματα της γης, και δειλά συλλαβίζαμε το γάβγισμα του σκύλου ή τον αχό της μακρινής καμπάνας, να που ήταν ανάγκη, λέει, να γυρίσουμε στο μόνο αχολόι που ξέραμε: στο αργό και στο βαρύ των κανονιών, στο ξερό και στο γρήγορο των πολυβόλων.

Πώς μπορείτε να κάνετε κριτική σε ένα βιβλίο δίχως να το έχετε διαβάσει, Efraim Kishon (Εφραίμ Κισόν)

Jonathan Wolstenholme

ΠΩΣ ΜΠΟΡΕΙΤΕ ΝΑ ΚΑΝΕΤΕ ΚΡΙΤΙΚΗ ΣΕ ΕΝΑ ΒΙΒΛΙΟ ΔΙΧΩΣ ΝΑ ΤΟ ΕΧΕΤΕ ΔΙΑΒΑΣΕΙ

Ε, λοιπόν αυτή η υπόθεση με τον Τολάατ Σανί με στενοχωρούσε αφάνταστα.

Πριν 6 ακριβώς μήνες μου είχε στείλει το καινούργιο του βιβλίο, το οποίο αμέσως μόλις το 'λαβα, το πέταξα πάνω στο γραφείο μου ή κάπου άλλου τέλος πάντων και στη γωνίτσα που είχε ξεχαστεί, οι αράχνες τού είχαν υφάνει ένα υπέροχο πέπλο! Στην αρχή ξεγλίστραγα με τη γνωστή πρόφαση: -«Μόλις το έλαβα!» φώναζα του Τολάατ Σανί όταν τον έβλεπα από μακριά. -«Με την πρώτη ευκαιρία όταν θα έχω κάνα-δυο ώρες καιρό, θα το διαβάσω!» Και ο πολλά υποσχόμενος νεαρός συγγραφέας μου χαμογελούσε με ευγνωμοσύνη.

Όταν μετά από δυο περίπου εβδομάδες τον συνάντησα εντελώς τυχαία, κάπου ανάμεσα στο πλήθος, δεν παρέλειψα να του τονίσω ότι είχα φτάσει περίπου στη μέση του βιβλίου και ότι θα έπρεπε να κουβεντιάσουμε το συντομότερο δυνατόν.