Μεσημέρι. Ο διευθυντής του
«Θηριοτροφείου αδελφών Πινχάου», απόστρατος ανθυπασπιστής Γιεγκόρ
Σιούσιν, ένα γεροδεμένο παλικάρι με πλαδαρό, λιπόσαρκο πρόσωπο, φορώντας
μια βρώμικη πουκαμίσα και ένα λερωμένο φράκο ήταν ήδη μεθυσμένος.
Μπροστά στο κοινό στριφογύριζε σαν διάβολος: έτρεχε, χαχάνιζε,
περιστρεφόταν, έπαιζε με τα μάτια του και κυριολεκτικά ακκιζόταν με χοντροκομμένες κινήσεις και ξεκούμπωτο σακάκι. Όταν το μεγάλο κουρεμένο
κεφάλι του ήταν γεμάτο από αναθυμιάσεις του κρασιού, το κοινό τον
αγαπούσε. Εκείνες τις στιγμές δεν του ήταν εύκολο να «μιλάει» για τα
θηρία, γι’ αυτό χρησιμοποιούσε ένα νέο, αποκλειστικά δικά του τρόπο.
– Πώς να σας μιλήσω;- ρωτούσε το κοινό, κλείνοντας το μάτι του. – Απλά ή με τη βοήθεια της ψυχολογίας και των ροπών;
– Με την βοήθεια της ψυχολογίας και των ροπών!
