Μελαγχολία
Αφήστε με μόνο μου
με την απελπισία μου απόψε.
Δεν έχω το κουράγιο να μιλήσω.
Βουλιάζω… Τι θ’ απογίνω;
Να διαβάσετε την ερημιά μου δεν μπορείτε,
ούτε να νιώσετε το ακρωτηριασμένο αίσθημά μου.
Ασπαίρουσα η βραδιά, με δίχως αύριο.
Είμαι το συναπάντημα μιας
ταπεινής ανάμνησης.
Είμαι εκείνη η λέξη, που
τριγυρνά στα σκοτεινά.
Είμαι ο στίχος ο σιωπηλός, ο ξεχασμένος.
Σέρνω στο διάβα μου, μια βαριά μελαγχολία.
Αιμορραγεί το πεζοδρόμιο,
καθώς καυτηριάζω το συναίσθημα.
Θολά πρόσωπα αγαπημένα
κυλούν τώρα από τις φλέβες μου.
Μα πόσο, βιαστική, είναι άραγε η μνήμη;
Η Ποίηση, απαλός επίδεσμος για τις πληγές μας.
Πλέον, στα χωράφια φυτρώνουν λέξεις…
Ο Χρήστος Μπούκης είναι μαθητής της Γ' γυμνασίου
