" ...Την Ακρόπολη την είδα όπως βέβαια δεν την είδε κανένας ξένος· για
τούτο σας μιλώ με τόση ζωεράδα. Να μάθετε τι τρέχει· ίσως δεν τ’
αποδείχνω, μα πολύ μου αρέσουνε οι Αρχαίοι. Τα πήγαμε πάντα καλά μαζί.
Οι Αρχαίοι περήφανοι δεν είναι.
Όταν ήμουνε παιδί στο σκολειό, δε μου ερχόντανε τα λόγια τους· μου φαινότανε πως οι Αρχαίοι
άλλο τίποτα δεν ήτανε παρά ένα σωρό δασκάλοι· έτσι το θαρρούσα, ίσως
γιατί δασκάλοι μου τους παραδίνανε· τους είχα για κατσούφηδες,
μαχμούρηδες, σκολαστικούς αθρώπους, και να το πω κι αφτό, βαρετούς με το
παραπάνω. Λαχταρούσα στο σκολειό πότε να φέξουνε οι διακοπές. Όταν
έπιασα μοναχός μου να τους σπουδάσω, άλλαξα γνώμη με μιας. Κατάλαβα πως
πιο γελαστοί, πιο καλής ψυχής αθρώποι δε γίνουνται. Τους έβαλα μέσα στην
καρδιά μου — κι από τότες τα πάμε λαμπρά. Άμα αδειάσω λίγη ώρα το
χειμώνα — όταν πέφτουνε όξω τα χιόνια πηχτά πηχτά και κάθουμαι ήσυχα
κοντά στη φωτιά μου — πολύ μ’ αρέσει να κουβεντιάζω με τους Αρχαίους.
Πιάνω ένα βιβλίο και τα λέμε. Πόσα γέλια που κάνουμε μαζί! Πόση χαρά με
περεχύνουνε τα λόγια τους! Πόσο θυμώνω, άμα θυμώσουνε· πόσο κλαίω, άμα
δακρύσουνε· πόσο με διασκεδάζουνε τα παραμύθια τους και πόσο μου
γλυκαίνει την ψυχή η καλή τους, η αψηλή τους φιλοσοφία και ποίηση. Τα
’χουμε πολύ καλά μαζί. Δεν κάνουνε και τον περήφανο· φτάνει να τους
αγαπάς με την καρδιά σου, να μην τους έχεις για σοφολογιότατους, και με
πολλή καλοσύνη σου ξεσκεπάζουνε τις ιδέες τους, σου φανερώνουνε τις
ομορφιές τους και πιάνουνε τα λόγια. Πολύ μου αρέσουνε οι Αρχαίοι! Πάντα
το πεθυμούσα ν’ ανταμωθούμε καμιά μέρα. ..."
(Γιάννης Ψυχάρης, Το ταξίδι μου, Κ.Β΄. ΟΙ ΑΡΧΑΙΟΙ)
