να μας σηκώνει το μαξιλάρι
Κάποιος ν΄ αφήσει κάτι για μας
όταν δεν θα είναι εδώ.
Κάποιος να φύγει πριν από εμάς
ή μετά από εμάς.
Κάποιος να στρώσει το τραπέζι.
Να φάει το φαγητό που αγαπάμε.
Να χύσει λίγο κρασί στο χώμα για μας.
Κάποιος να μας πει πως και το τέλος, όταν έλθει,
θα περάσει σαν όλα τ΄άλλα.
Άσπρα Μήλα, Δημήτρης Ελευθεράκης, Εκδ. Πατάκη
 |
| Λουκάς Σαμαράς, "Βιβλίο 4", 1962 |
Να σκοτεινιάζουνε σιγά- σιγά τα ποιήματα
κι οι φίλοι να μου λένε
πως άρχισαν πια μονάχα ως τη μέση να τα φτάνουν
και να τους συγχωρώ
Όθεν
εξόχως φαεινή μού εφάνη η ιδέα
σε διάφανο σελοφάν
-σαν κυριακάτικη εφημερίδα-
να κλείσω το νέο βιβλίο μου
και δώρο μαζί να κάνω
ένα μικρό στιλέτο
για όποιον αντέξει να φτάσει ως το τέλος
 |
Ιανουάριος, Grant Wood, 1940 |
το χιόνι που λιώνει
ένα μικρό άσπρο χέρι
διωγμένο
ΑΘΗΝΑ
Η Αθηνά είναι μια κόρη σκοτεινή που φέγγει.
Απ’ το κεφάλι του πατέρα της, άοπλη ξεπηδώντας κάποτε
Θώρακα σφυρηλάτησε από έρωτες αστραφτερούς.
Παρθένος πάνδημος, σε γάμου κοινωνία ήρθε
Γιο ανταπέδωσε
Ποστάρω επιμελώς.
Στήνω τους τένοντες και τις αρθρώσεις –
φωτογραφίες,
σπάνια ρήματα, ανέκδοτα ποιήματα,
πολυσυλλαβικά επίθετα σε δόσεις.
Φτιάχνω το δικό μου τέρας του Φράνκενσταϊν,
το ταΐζω ό,τι βρω.
 |
Lorette à la tasse de café (Λεπτομέρεια), Henri Matisse, 1917 |
Ξύπνησα
νωρίτερα πολύ απ’ το Αναμενόμενο
και επί ώρες αργοκίνητες αιωριζόμουν
πάνω απ’ το ψυχοφθόρο πάλι χάσμα
μεταξύ της προσμονής και άφιξής σου
έτριψα ευλαβικά τα στερεότυπα
πρωτάκουστο να σε δεξιωθεί
το τίποτα καινούριο
 |
| Μητέρα, Joaquin Sorolla, 1895 |
μη χύσεις το γάλα σου.
Μαμά γιατί το γάλα είναι άσπρο
πότε θα μου πάρεις ένα ποδήλατο
πού πάει ο ήλιος όταν δύσει
ποιος ανάβει τα άστρα
πεθαίνουν οι κούκλες;
 |
| Φωτογραφία: Μωβ κιμωλία |
Ήταν κάποτε ένα λάθος
Τόσο αστείο τόσο μικρό
Που είδηση δε θα τό ’παιρνε κανείς
Το ίδιο δεν ήθελε τον εαυτό του
Ούτε να τον βλέπει ούτε να τον ακούει
Και τι δεν σοφίστηκε
Μπας κι αποδείξει
Πως κατά βάθος δεν υπάρχει
 |
| I Lock my Door Upon Myself, Fernand Khnopff,1891 |
 |
Snow Storm - Steam-Boat off a Harbour’s Mouth, J.M. William Turner, 1842 |
Όλα-
λέξη ξιπασμένη, γεμάτη αλαζονεία.
θα έπρεπε να γράφεται σε εισαγωγικά.
Παριστάνει πως τίποτα δεν παραλείπει,
πως συγκεντρώνει, περιλαμβάνει, περιέχει και κατέχει.
 |
| Παράσταση Ψυχών Απόντων, Χρήστος Μποκόρος |
 |
| Καματριάδες, Εύβοια, Αύγουστος 2021, Φωτογραφία: Νίκος Χριστοφάκης |
Έξοδος
Έφυγα από την Εύβοια ένα απόγευμα που
φυσούσε ανατολικός άνεμος.
Έφυγα από αυτές που με συνόδευαν.
Αυτές που έκλαιγαν.
Αέρας τις σπρώχνει τώρα σε τάφρο.
 |
| Φωτο: Εύβοια, Μωβ κιμωλία |
Ι
Ἡ θάλασσα εἶναι ἡ μόνη μου ἀγάπη. Γιατί ἔχει τὴν ὄψη τοῦ ἰδανικοῦ. Καὶ τ᾿ ὄνομά της εἶναι ἕνα θαυμαστικό.
Δὲ θυμᾶμαι τὸ πρῶτο ἀντίκρισμά της. Χωρὶς ἄλλο θὰ κατέβαινα ἀπὸ μία κορφή, φέρνοντας ἀγκαλιὲς λουλούδια. Παιδὶ ἀκόμα, ἐσκεπτόμουν τὸ ρυθμὸ τοῦ φλοίσβου της. Ξαπλωμένος στὴν ἀμμουδιά, ἐταξίδευα μὲ τὰ καράβια ποὺ περνοῦσαν. Ἕνας κόσμος γεννιόταν γύρω μου. Οἱ αὖρες μοῦ ἄγγιζαν τὰ μαλλιά. Ἄστραφτε ἡ μέρα στὸ πρόσωπό μου καὶ στὰ χαλίκια. Ὅλα μοῦ ἦταν εὐπρόσδεκτα: ὁ ἥλιος, τὰ λευκὰ σύννεφα, ἡ μακρινὴ βοή της.
 |
| Γλυπτό: Peter and Sue Hill |
«Μέσα στο σιωπηλό δάσος, δεν ήρθε ακόμα η νύχτα και η θύελλα της θλίψης δεν έχει προσβάλει ακόμα τα φύλλα. Μέσα στο σιωπηλό δάσος όπου οι Δρυάδες έχουνε φύγει, οι Δρυάδες δε θα ξανάρθουνε πια.
Μέσα στο σιωπηλό δάσος, το ρυάκι δεν έχει πια κύματα, μια κι ο χείμαρρος κυλάει χωρίς νερό σχεδόν και γυρίζει.
Μέσα στο σιωπηλό δάσος, υπάρχει ένα δέντρο μαύρο σαν το μαύρο, και πίσω από το δέντρο υπάρχει ένας θάμνος που έχει τη μορφή κεφαλιού και που φλέγεται, και που φλέγεται από αιμάτινες και χρυσές φλόγες.