 |
| Φωτογραφία: Φθινόπωρο στην Πλάκα, Vasilis Porgiazis |
Κυριακή μεσημέρι, εκεί που περπατούσα στα στενά της Πλάκας, ακούω ένα «Μητσάραααα!!». Δεν δίνω σημασία και συνεχίζω. Νιώθω ένα χέρι να μ΄αρπάζει. Και είμαι έτοιμη να αρχίσω τις σφαλιάρες.
Τότε βλέπω μπροστά μου έναν μελαχροινό, με μπλε μάτια και καλογυμνασμένο Θεό να μου χαμογελάει. Όπα, λέω, εδώ είμαστε…
- -Ρε Μητσάρα, τι κάνεις;
- -Μητσάρα; Συγγνώμη, Κύριε, ποιος είστε; (που λέει και το άσμα),
- -Ο Νίκος!!!
- -Ποιος Νίκος;
- -Ο Νίκος που πηγαίναμε μαζί σχολείο…
- -Και καθόμασταν στο διπλανό θρανίο;
- -Α, γειά σου!
- -Ρε Νικολάκη, εσύ; Πώς έγινες έτσι τούμπανο;
- -Καλά κι εσύ δεν πας πίσω. Κορμάρα!
- -Λέγε κι άλλα…
- -Θεά!Κουκλάρα!
- -Και… Και;
- -Ε, καλά τώρα! Πολύ μωρό…
- -Να σου πω, ρε Νικολάκη. Εσύ τι κάνεις; Πού βρίσκεσαι;
- - Όλα καλά, Πανεπιστήμιο, γυμναστήριο. Εσύ;;;
- -Και εγώ τα ίδια! Μόνος;
- - Όχι, εδώ με την κοριτσάρα, τρώει παγωτό.
- -Ποια αυτή; Άκου κοριτσάρα…
- -Είναι, είναι!
- -Τυφλός είσαι; Καλά, λίγα τα ψωμιά της…
- - Τι είπες;
- -Τίποτα, μανάρι μου, να την χαίρεσαι…
- -Να ΄σαι καλά. Μην χαθούμε. Έχεις Insta;
- -Και Insta έχω και messenger έχω και χρόνο για σένα έχω… ό,τι θέλεις έχω.
Δήμητρα Σ.
Γυμνάσιο Πετρούπολης
