ΟΙ ΓΡΑΜΜΑΤΑΝΘΡΩΠΟΙ

Γυμνές οι κεφαλές τους λησμονούν τα κρίματά τους

γέρων λογίων αξιοσέβαστες φαλακροκεφαλές

επιμελούνται, με σπουδή αναλύουν στα γραπτά τους

στίχους ωραίων παλληκαριών, γραμμένους σε σκληρές

κλίνες, τονισμένους μες στο βάσανο του έρωτά τους

για να υμνηθεί το κάλλος, αθώο κι επισφαλές.

Σέρνουνται όλοι τους∙ βήχουνε∙ κολυμπάνε στο μελάνι

με τα καινούργια τους ποδήματα ξηλώνουν το χαλί.

Ο ένας τους κρεμιέται απ’ του άλλου το γαϊτάνι

κι όλοι με των γειτόνων τους γνωστούς, γνωρίζονται πολύ.

Κύριε, άραγε τι θα ψέλλιζαν οι έρμοι τούτοι εδώ

αν ο φτωχός ο Κάτουλλος, με την δική τους περπατούσε αιδώ;