Το δέντρο
Επειδή ήταν πολύ αγαπημένοι
─όλη μέρα μπορούσαν να λέν’ σαχλαμάρες─
χωρίς να πέφτουν
απ’ τα κλαριά
του πανύψηλου εκείνου δέντρου,
όπου είχαν ανεβεί για να ‘ναι μόνοι,
ανάμεσα στους ωραίους καρπούς
που ακίνητοι άκουγαν,
με μιαν αμείωτη και συγκινημένη σοβαρότητα.
Ύστερα έπαψαν ν’ αγαπιούνται,
πιάσαν μιαν ατέλειωτη σοβαρή κουβέντα.
Τότε, το δέντρο τούς τίναξε κάτω
μαζί με τους άλλους ανθρώπους.
Αυτό το δέντρο δεν αστειεύεται,
οι καρποί του είναι είρωνες κι αυστηροί,
έχουν, εξάλλου, ειδικευτεί στη μετάφραση.
Του λιναριού τα πάθη -Ο Μέγας Μυρμηγκοφάγος, Νίκη-Ρεβέκκα Παπαγεωργίου, Εκδ. Άγρα, 1993
