ΟΧΙ, ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΠΕΘΑΝΕΙ Ο ΕΡΩΤΑΣΌχι, δεν έχει πεθάνει ο έρωτας σε τούτη μέσα την καρδιά και σε τούτα
τα μάτια και σε τούτο το στόμα που εξάγγελνε αρχινισμένες κηδείες.
Ακούστε με, έχω καιρό βαρεθεί τα γραφικά τοπία και τα χρώματα
και της γοητείας τη χάρη.
Αγαπάω τον έρωτα, την τρυφερότητα αλλ' όμως και την ωμότητά του.
Ο έρωτάς μου έχει ένα μόνο όνομα, ένα μόνο σχήμα.
Όλα περνάνε.
Στόματα στραγγίζονται σε τούτο εδώ το στόμα.
Ο έρωτάς μου έχει ένα μόνο όνομα, ένα μόνο σχήμα.
Κι αν μια μέρα συμβεί να το θυμηθείς
ω εσύ, σχήμα του έρωτά μου και όνομα,
μια μέρα στην ανοιχτή θάλασσα ανάμεσα Αμερική και Ευρώπη,
κι ενώ η τελική αχτίδα του ήλιου θα στραφταλίζει στην πτυχωμένη
επιφάνεια των κυμάτων, ή μάλλον σε μια νύχτα με αναπάντεχη
μπόρα κάτω από 'να δέντρο στην εξοχή, ή σ' ένα γρήγορο
αυτοκίνητο μέσα
Έν' ανοιξιάτικο πρωινό στο μπουλβάρ Μαλέρμπ,
μια μέρα βροχερή
με το χάραμα προτού πας να ξαπλώσεις,
τότε πες εσύ, διατάζω το καλόβολό σου φάντασμα, πες εσύ ότι εγώ ήμουν
ο μόνος που σ' αγάπησε εκ των προτέρων και ότι είναι κρίμα που
ποτέ δεν το 'μαθες.
Πες εσύ ότι δεν κάνει για ό,τι έχει πλέον γίνει να λυπόμαστε: ο Ρονσάρ
πριν από μένα και ο Μποντλέρ τραγούδησαν των γηραιών κυριών
τη θλίψη που πεθάναν έχοντας καταφρονήσει τον αγνό και
ακηλίδωτο έρωτα.
Εσύ, όταν θα 'χεις πεθάνει,
θα 'σαι όμορφη και εσαεί ποθητή.
Εγώ θα 'χω ήδη πεθάνει και θα 'μαι όλος κλεισμένος μες στ' αθάνατο
σώμα σου, μες στην υπερθαύμαστή σου εικόνα αδιαλείπτως παρούσα
ανάμεσα στ' ακατάπαυστα θαύματα της ζωής και της αιωνιότητας,
όμως αν ζούσα,
η φωνή σου και η εκφορά της, το βλέμμα σου και οι αχτίδες του,
το άρωμα το δικό σου και της κόμης σου και πλείστα όσα ακόμα θα ήσαν
εντός μου ζωντανά,
εντός μου, μέσα σ' εμένα που δεν είμαι ούτε ο Ρονσάρ ούτε ο Μποντλέρ,
μέσα σ' εμένα που είμαι απλώς ο Ρομπέρ Ντεσνός και που το να σε
γνωρίσει και να σ' αγαπήσει
το άξιζε και με το παραπάνω.
Εγώ, ο Ρομπέρ Ντεσνός, λέω σ' αγαπώ
και καθόλου δεν θέλω να συνδέσω άλλη αξία με τη μνήμη μου σε τούτα
εδώ τα αξιοκαταφρόνητα χώματα του πλανήτη γη.
(Ρομπέρ Ντεσνός, μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής¨)
μια μέρα στην ανοιχτή θάλασσα ανάμεσα Αμερική και Ευρώπη,
κι ενώ η τελική αχτίδα του ήλιου θα στραφταλίζει στην πτυχωμένη
επιφάνεια των κυμάτων, ή μάλλον σε μια νύχτα με αναπάντεχη
μπόρα κάτω από 'να δέντρο στην εξοχή, ή σ' ένα γρήγορο
αυτοκίνητο μέσα
Έν' ανοιξιάτικο πρωινό στο μπουλβάρ Μαλέρμπ,
μια μέρα βροχερή
με το χάραμα προτού πας να ξαπλώσεις,
τότε πες εσύ, διατάζω το καλόβολό σου φάντασμα, πες εσύ ότι εγώ ήμουν
ο μόνος που σ' αγάπησε εκ των προτέρων και ότι είναι κρίμα που
ποτέ δεν το 'μαθες.
Πες εσύ ότι δεν κάνει για ό,τι έχει πλέον γίνει να λυπόμαστε: ο Ρονσάρ
πριν από μένα και ο Μποντλέρ τραγούδησαν των γηραιών κυριών
τη θλίψη που πεθάναν έχοντας καταφρονήσει τον αγνό και
ακηλίδωτο έρωτα.
Εσύ, όταν θα 'χεις πεθάνει,
θα 'σαι όμορφη και εσαεί ποθητή.
Εγώ θα 'χω ήδη πεθάνει και θα 'μαι όλος κλεισμένος μες στ' αθάνατο
σώμα σου, μες στην υπερθαύμαστή σου εικόνα αδιαλείπτως παρούσα
ανάμεσα στ' ακατάπαυστα θαύματα της ζωής και της αιωνιότητας,
όμως αν ζούσα,
η φωνή σου και η εκφορά της, το βλέμμα σου και οι αχτίδες του,
το άρωμα το δικό σου και της κόμης σου και πλείστα όσα ακόμα θα ήσαν
εντός μου ζωντανά,
εντός μου, μέσα σ' εμένα που δεν είμαι ούτε ο Ρονσάρ ούτε ο Μποντλέρ,
μέσα σ' εμένα που είμαι απλώς ο Ρομπέρ Ντεσνός και που το να σε
γνωρίσει και να σ' αγαπήσει
το άξιζε και με το παραπάνω.
Εγώ, ο Ρομπέρ Ντεσνός, λέω σ' αγαπώ
και καθόλου δεν θέλω να συνδέσω άλλη αξία με τη μνήμη μου σε τούτα
εδώ τα αξιοκαταφρόνητα χώματα του πλανήτη γη.
(Ρομπέρ Ντεσνός, μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής¨)
