Τελικά θα μπορούσα να είμαι
η γυναίκα μου.
Λόγω συμφωνίας χαρακτήρων
να με είχα παντρευτεί.
Με ωραία φωνή την οποία
και ακούω ευκρινέστατα.
Ευγενέστατος δε.
Και μαζί ευσυγκίνητος.
Τι λουλούδια θα μου 'κοβα. Με λουλούδια θα μ' έκοβα
και με λόγια που εγώ θα περίμενα.
Και θα ήξερα εγώ
μέχρι πότε να δίσταζα, με τι νάζια
ώστε ποτέ να μη με χάσω.
Θα με ζήλευα ύστερα: τόσο
όσο αυτοί που είναι βέβαιοι.
Κι όσο πρέπει και όταν
θα ενέδιδα.
Ευτυχώς με δυο χέρια
ώστε πάντα το ένα απ' τα δυο
να χαϊδεύεται.
Μετά ξέραν τα δυο
πού να χάιδευαν
και πώς.
Κι ένα μόνο παιδί
θα μου σκάρωνα-
εμένα.
Ομως πάνω κι απ' όλα:
όταν η ώρα θα 'ρχότανε
όχι όχι ένας ένας
αλλά όλοι μαζί
να χωρίζαμε.
(Γ. Βαρβέρης)
