 |
| Αθωότητα ευγενικών προθέσεων β΄, Rafal Olbinski |
«Πέθανα για την Ομορφιά»
Πέθανα για
την Ομορφιά και πάνω
Που είχα βολευτεί μέσα στον Τάφο
Που πέθανε για την Αλήθεια
Κάποιος, έμπαινε
Σε διπλανό Δωμάτιο
Με ρώτησε ψιθυριστά «Τι έφταιξε»;
«Η Ομορφιά», του απάντησα
«Σ’ εμένα – η Αλήθεια
– Όμοια τα
Δυο –
Είμαστε, Αδέρφια», είπε
Κι έτσι, σαν Συγγενείς, μιας Νύχτας
Τα λέγαμε απ’ τα Δώματά μας
Βρύα ώσπου έφτασαν στα χείλη μας
Και σκέπασαν
τα ονόματά μας
