 |
| Frank Morisson |
Τώρα που σου γράφω, Χαϊμαλίνα,
από το πιο ψηλό βουνό της Κρήτης,
ροβολώ τα πρόβατά μου
στον ίσκιο ενός ασφένταμου.
Έχω πρόβατα λευκά
σαν το λευκό μου χρώμα.
Έχω πρόβατα μαύρα,
σαν το δικό σου χρώμα, Χαϊμαλίνα.
Το αίμα τους είναι ίδιο, κόκκινο,
σαν το δικό μας αίμα ,Χαϊμαλίνα.
Ρωτάω τα πρόβατα μου
πως μοιράζονται στα ίσα
τον ίσκιο του ασφένταμου.
Κι έχουν ,λευκά και μαύρα,
τα ίδια δικαιώματα,
ενώ οι άνθρωποι σκοτώνονται
μοιράζοντας μια πήχυ γης.
Αρμέγω τα πρόβατά μου
και φτιάχνω το γάλα τους τυρί.
Μια φορά το χρόνο,
κουρεύω τα πρόβατα μου,
κι η γυναίκα μου στο τελάρο ολημερίς
φτιάχνει ρούχα μαύρα και λευκά.
Εσύ, Χαϊμαλίνα,
δεν γνωρίζεις εμάς τους λευκούς,
που φτιάχνουμε το τυρί,
τις γυναίκες μας
που φτιάχνουν τα ρούχα στο τελάρο.
Εσύ γνωρίζεις τους άγριους λευκούς,
που ήρθαν στην πατρίδα σου,
και σκοτώνουν τα αδέρφια σου.
Αυτοί που κλέβουν το βιο σου, Χαϊμαλίνα,
κλέβουν και το δικό μου τυρί.
Μιχάλης Σταυρακάκης, Νιδιώτης (1978)
