Να
έχεις το κύμα να χάνεσαι στο στήθος
έρημος
ως τα σπλάχνα
δεν
τραγουδάς
δεν
ανοίγεσαι μες στη λησμονιά κι ολοένα θυμάσαι
χρόνος
αδηφάγος οπού σε κάνει αυξανόμενο νεκρό.
Να
έχεις το κύμα να χάνεσαι στο στήθος
ή
ο λαιμός να καίγεται –
ποιος
άλλος θρίαμβος
των
ηττημένων…
Α
η χαρά μας είναι τρομερή με τ’ αστέρια
κομματιασμένα
σε δροσερό θάνατο.
Κι
ο ήλιος κάθε μέρα έρχεται
μ’
ένα παλιό όπλο και πολλές σφαίρες.
( Η έλαφος των άστρων, 1962)
