 |
| Το κλεμμένο φιλί, Jean Honor Fragonard, 1788 |
Φιλί, ρόδο εκατόφυλλο μες των χαδιών τον κήπο
τραγούδι επάνω στων δοντιών την πάλλευκη γραμμή,
τραγούδι που ο Έρωτας θροεί και ψιθυρίζει
με της καρδιάς τους κραδασμούς, μ' ενός Αρχάγγελου φιλί
Τρυφερό, ηχηρό φιλί, θείος ο στεναγμός σου
ω ηδονή ασύγκριτη, ω μέθη θεϊκή
χαίρε! Ο άνθρωπος μεθά από το θείο κύπελλό σου
και η μέθη αυτή δεν σβήνει. Ποτέ δεν θα χαθεί.
Είναι παρόμοιο με το κρασί του ποταμού, του Ρήνου.
Εσύ λικνίζεις και παρηγορείς. Είσαι μια θεία μουσική.
Η θλίψη, η οδύνη στα τρυφερά τα χείλη σβήνει.
Ο Goete θά πρεπε με τα άσματά σου να σε υμνεί.
Εγώ, ένας ποιητής απλός, δεν σου χαρίζω παρά μόνο
των στίχων μου των άτεχνων την ανθοδέσμη αυτή,
και ως αμοιβή προσμένω τούτο: Στα χείλη της Καλής μου
ας κατέβεις, ω φιλί! Να ευφρανθεί η ζωή μου η πικρή.
