 |
| eric matheson |
Ολοι κουβαλάμε, σαν τον Αινεία, τον πατέρα μας στους ώμους.
Οταν είμαστε ακόμα αδύναμοι, το βάρος του μας εμποδίζει στην πορεία,
αλλά ύστερα γίνεται όλο και πιο ελαφρύ,
ώσπου μια μέρα παύει να γίνεται αισθητό
και αντιλαμβανόμαστε ότι έχει πεθάνει.
Τότε τον εγκαταλείπουμε για πάντα
σε μια στροφή του δρόμου
και σκαρφαλώνουμε στους ώμους του παιδιού μας.
