 |
| Glass Labyrinth, Josef Sudek, 1968 |
Μην πεις πως θε να μ’ αγαπάς αιώνια, σαν δεν ξέρεις
ποιοι σπόροι πέφτουν στην ψυχή κι αγάπες νέες ανθίζουν·
μην πεις πως θα λησμονηθώ, κι άθελα θα με φέρεις
στη μνήμη σου σαν οι καημοί κι οι πόθοι σε φλογίζουν.
Στη θλίψη μας και στη χαρά συχνά οι νεκροί γυρίζουν,
κι οι ζωντανοί πεθαίνουνε χωρίς να το γνωρίζουν.
