«Τα χέρια σου τα κέρινα/ η Παναγιά
εκράτει.
Χιόνιζε στα σεντόνια σου/ και σ’ όλο
το κρεβάτι.
Η κόκκινη λιανή γραμμή/ του
πλαστικού σωλήνα
από τη φανερή πληγή/ σαν το ποταμάκι
εκίνα.
Κι έφευγαν απ’ τα μάτια σου/
σκιαγμένα τα τρυγόνια
και μ’ έφερναν σ’ άλλους καιρούς/
και στα μικρά μου χρόνια.
Μικρά πολύ πικρά πολύ/ χτισμένα γύρα
γύρα
και μόνο από τη χούφτα σου/ σπυρί
χαράς επήρα.»
