Εβδομήντα χρόνια τα κουβαλάει μαζί της και ποτέ δεν γύρισε να τα
κοιτάξει. Ούτε τότε που ήταν χλωρά, ούτε που μέστωσαν,
ούτε που μαράθηκαν, ώσπου ξεράθηκαν. Όλα αυτά τα χρόνια η έγνοια της ήταν
αλλού, όχι στα χέρια της: μην κοπεί, μην καεί, μην τρυπηθεί...Κοιτάζει τα χέρια
της σαν να τα βλέπει πρώτη φορά. Ξένα της φαίνονται, έτσι που κάθονται άνεργα
πάνω στη μαύρη ποδιά της, σαν προσφυγάκια. Έτσι της έρχεται να τα χαϊδέψει. Και
τι δεν τράβηξαν αυτά τα χεράκια, στα κρύα και στα λιοπύρια, στη φωτιά, στα
νερά, στα χώματα, στα κάτουρα και τα σκατά. Πέντε χρόνια κατάκοιτη η πεθερά
της, αλύχτησε ώσπου να της βγει η ψυχή. Κοιτάζει πάλι τα χέρια της. Τι θα τα
κάνει; Να τα κρύψει κάτω από την ποδιά της να μην τα βλέπει, να τα χώσει στην
περούκα της διπλανής, που κοιμάται με το κεφάλι γουλί, να τα βάλει στις
μάλλινες κάλτσες που της έφερε ο γιος της μόλις του ’πε ότι κρυώνει εδώ στο
γηροκομείο που την έριξε η μοίρα της: Τόσα χρόνια δεν γύρισε να τα κοιτάξει και
τώρα δεν μπορεί να πάρει τα μάτια της από πάνω τους. Κι όταν δεν τα κοιτάει ή
κάνει πως δεν τα κοιτάει, την κοιτάνε αυτά. Άνεργα χέρια, τι περιμένεις, αφού
δεν έχουν δουλειά κάθονται και κοιτάνε...
