 |
| TOMEK SETOWSKI |
Κουμπωμένη ως το λαιμό μ’ αστέρια
Υγρή απ’ την αγάπη των νεφών
Το σπαραγμό των εραστών
Ατέρμονα.
Ρινίσματα ψυχής και καθιζήσεις
Ο-έ, Ο-έ
Μικρό καράβι που δεν ταξίδεψες ποτέ.
Χέρια μου μοναχικά
Καμιά φορά σας μπλέκω να κάνετε παρέα
Χέρια μου εκεί που τελειώνετε
Τα πουλιά που ταΐσατε
Ό,τι κι αν ποτίσατε
Αγκίδες τα χάδια έμειναν.
Ο-έ
Λαλιά ανθρώπου απελπισμένου
Κραυγή και σχισμή του ονείρου
Κι ξάφνου τα νύχια του σκύλου πάνω στις πλάκες
Κι η νοσταλγία ξεχειλίζει στάζοντας δάκρυα.
(ΔΙΑΥΛΟΣ, 1953-1957)
