στ' αγκάθια των χρωμάτων,
έχουν πιαστεί και κρέμονται εικόνες.
Απ' τη ζωή μας μέσα κι έξω απ' τη ζωή μας
και σπαρταράν χωρίς αλληλουχία:
εικόνα μιας βροχής
και δίπλα εικόνα γέφυρας βράδυ΄
και , στη σειρά, εικόνα προσώπων,
χωρίς όχθες και πέρασμα.
Αλλά λίγο να τις κουνήσει ανόητα ο άνεμος
συγχέονται.
Κι έχεις μια εικόνα
προσώπων
πάνω σε γέφυρα
βράδυ
με βροχή.
Στ' αγκίστρια του απογέματος,
στ' αγκάθια των χρωμάτων,
έχουν πιαστεί και κρέμονται
αποσιωπητικές εικόνες.
Κρέμεται μια εικόνα παραθύρου.
Τα κουρτινόφυλλα σπαρμένα
με κατιόν φθινόπωρο όλο πλατανόφυλλα.
Εικόνα ενός χεριού που πνέει
σαν άνεμος παλινορθώσεως των φύλλων.
Εικόνα και το μεγάλο κύμα χρόνου
που ορμάει και σε παίρνει,
γιατί κάθε φορά ξεχνάς
ανοιχτή του ονείρου την πόρτα.
Τι με λυπεί, τι με λυπεί;
