Ακούστε!
Αφού κάποιοι μας ανάβουνε τ' αστέρια
Δε θα πει ότι κάποιος τα θέλει;
Δε θα πει ότι κάποιος αυτά τ' αποχρέματα
στην ψυχή του τα' χει για μαργαριτάρια
κι ασθμαίνοντας
τρέχει μεσ' στο μπουχό το μεσημέρι,
ορμάει ίσα στο θεό,
τρέμει μην άργησε,
κλαίει
φιλεί το φλεβιασμένο χέρι του θεού
παρακαλεί
το δίχως άλλο να' χει τ' αστέρι του!-
προσπέφτει κι ικετεύει
γιατί το άναστρο μαρτύριο δεν θα τ' αντέξει!
Κι έπειτα
φεύγει
με όλη τη φουρτούνα μέσα του
όμως γαλήνιος στην όψη.
Σε κάποιονε θα πει:
"Ωραία νιώθεις τώρα.
Άφοβα, ε;
-έτσι δεν είναι;"
Ακούστε!
Αφού κάποιοι μας ανάβουνε τ' αστέρια
δε θα πει πως σε κάποιον χρειάζονται;
Δε θα πει το δίχως άλλο
κάθε βράδυ
πάνω από τις στέγες
ν' ανάβει ένα έστω αστέρι;
Βλαντιμίρ Μαγιακόφσκι
