«Άναψε πράσινο!»

«Άναψε πράσινο!»

Να  διασχίσεις το φανάρι πεζός

Είναι δύσκολη απόφαση

Μπορεί και μοιραία

Αν  είσαι γέροντας

Αν  είσαι παιδί

Αν  είσαι τυφλός

Αν  είσαι έγκυος

Αν  είναι απέναντι καταμεσήμερος ο ήλιος

Αν  είναι απέναντι φίλος παλιός που σε παίδευσε

Αν  είναι λίγα μέτρα από το σπίτι της χαμένης σου αγάπης

Αν  είναι  ώρα πολλή που περιμένεις και αποξεχάστηκες

Αν  είσαι  τελευταίος στη σειρά από ένα τσούρμο τουρίστες

Αν είσαι πρώτος από  δραπέτες

Μην λες πως είναι απλά τα πράγματα

Να  διασχίσεις το φανάρι πεζός

Είναι δύσκολη απόφαση

Αν πάσχεις από  ναυτία αποχωρισμού

αστάθεια αιθουσαίου νεύρου

φοβία παρέλασης

μνήμη ακεραιότητας

Ακόμη κι ένα ασημόχαρτο σοκολάτας  μπορεί να σε ξαπλώσει κάτω 
την πιο ακατάλληλη στιγμή

ή  καμιά σκέψη να ξαστοχήσει πάνω σου  από το πουθενά

ή  μια διαταγή «Επιτόπιου Χορού»  από  μεγάφωνα να σε καθηλώσει

ή  ένας έρωτας – φου!-  να σου παρασύρει την ομπρέλα

Μην συγκρίνεις  το ψυγείο μου με το ντουλάπι σου

Την περιουσία μου με τα  πεταμένα σου

Τις διαβάσεις μου   με τα διαβάσματά σου

Και προπαντός μην μου απαντάς  με παροιμίες

Είναι αντικανονική προσπέραση

και κινδυνεύουν  να χαθούν και αθώοι

Να  διασχίσεις το φανάρι πεζός

Είναι δύσκολη απόφαση

Μπορεί και μοιραία

Μην λες πως είναι απλά τα πράγματα

Αν δεν θες να γίνουμε από δυο χωριά

 Ένα μισοφόρι τύψης  τό ‘χουν κι οι άγιοι  καλού κακού

Μην τύχει και ξημερώσει  μέρα που δεν τους  μοιάζει  πια κανείς

Μην λες πως είναι απλά τα πράγματα

Εκτός κι αν είσαι ένα απ΄ αυτά.

                                          Βάνα Δουληγέρη  27-7-15