Σοβαρὰ κάποια, Ανδρέας Λασκαράτος

 Προσωπογραφία κυρίας με ψάρι στη γυάλα, Γεράσιμος Πιτζαμάνος

Σοβαρὰ κάποια

Εἰκώνα ἀγαπητὴ τῆς γυναικός μου,
Τώρα ἔλα καν᾿ ἐσὺ στὴ συντροφιά μου.
Κατοίκα πάντα μέσα στὴν καρδιά μου,
Καὶ φύλαμε ὂχ τσὴ πλάνεσες τοῦ κόσμου.

Ἐσὺ γιὰ ῾μὲ Προστάτης Ἄγγελός μου,
Ἄμεμπτα φύλαε τὰ πατήματά μου
Καὶ προτοῦ σκοτισθοῦν᾿ τὰ λογικά μου,
Πρόλαβε, τρέξε σὺ καὶ λάμψε ἐμπρός μου.

Ναί, τὸ φῶς σου ᾿ξυπνάει τὴν ἀρετή μου,
Καὶ πιστόνε σ᾿ ἐσένα μὲ βαστένει.
Γιατὶ τόσο σ᾿ αἰσθάνομαι ᾿δική μου,

Ρόδα αειθαλή, Τίτος Πατρίκιος

ΡΟΔΑ ΑΕΙΘΑΛΗ

Ἡ ὀμορφιὰ τῶν γυναικῶν ποὺ ἄλλαξαν τὴ ζωή μας
βαθύτερα κι ἀπὸ ἑκατὸ ἐπαναστάσεις
δὲν χάνεται, δὲν σβήνει μὲ τὰ χρόνια
ὅσο κι ἂν φθείρονται οἱ φυσιογνωμίες
ὅσο κι ἂν ἀλλοιώνονται τὰ σώματα.

Σημείο αναγνωρίσεως, Κική Δημουλά

Artist: Alexander Sviridov

Σημείο αναγνωρίσεως

Άγαλμα γυναίκας με δεμένα τα χέρια

Όλοι σε λένε κατευθείαν άγαλμα,
εγώ σε προσφωνώ γυναίκα κατευθείαν.

Στολίζεις κάποιο πάρκο.
Από μακριά εξαπατάς.
Θαρρεί κανείς πως έχεις ελαφρά ανακαθίσει
να θυμηθείς ένα ωραίο όνειρο που είδες,
πως παίρνεις φόρα να το ζήσεις.
Από κοντά ξεκαθαρίζει τ’ όνειρο:
δεμένα είναι πισθάγκωνα τα χέρια σου
μ’ ένα σχοινί μαρμάρινο
κι η στάση σου είναι η θέλησή σου
κάτι να σε βοηθήσει να ξεφύγεις
την αγωνία του αιχμάλωτου.
Έτσι σε παραγγείλανε στο γλύπτη:
αιχμάλωτη.

Ακόμα Ανατέλλω, Μάγια Αγγέλου

For the Women’s House, Faith Ringgold, 1971

Ακόμα Ανατέλλω

Μπορείτε να με γράψετε στην Ιστορία
Με τα πικρά, στρεβλά σας ψέματα
Μπορείτε να με σύρετε στην ίδια τη βρωμιά
Αλλά ακόμα, σαν τη σκόνη, θ’ ανεβαίνω ψηλά.

Σας αναστατώνει η ευφορία μου;
Γιατί με περιβάλλετε με σκοτάδι;
Μήπως γιατί περπατώ σαν να κατέχω πετρελαιοπηγές
Που ξεχειλίζουν απ’ το σαλόνι μου;

Υπό προϋποθέσεις, Αλέξανδρος Καλλέργης

Euan Uglow

Υπό προϋποθέσεις
   
Της τον έφεραν κάτι συγγενείς από τον διπλανό νομό·
δεν είχαν κάτι κοινό
μίλησαν σκέτο ένα λεπτό·

Τα καλά κορίτσια

L'Escrimeuse, Jean Béraud

Τα καλά κορίτσια

 

Τα καλά κορίτσια
μένουν σε νοικιασμένο σπίτι
Ξοδεύουν μέχρι και την τελευταία τους δεκάρα
ν΄ αγοράσουν φτερούγες, πτερύγια ή μπουκάλες οξυγόνου
Αλλά πληρώνουν το νοίκι α-νε-λλι-πώς

ΜΗ * ΜΝΗ *, Μαριάννα Πλιάκου

Warrior Queen, Titti Garelli

ΜΗ * ΜΝΗ *

Συχνά λέω την ιστορία αυτή.

Είμαστε δημοτικό, καλοκαίρι, 

και παίζουμε εξερεύνηση.

Μπαίνουμε στο ερείπιο, 

που περιμένει να πεθάνει

Το φως περνά απ’ το κόσκινο των νεφών… - Ρομπέρτο Χουαρός

Φωτογραφία:μωβ κιμωλία 

Το φως περνά απ’ το κόσκινο των νεφών…

Το φως περνά απ’ το κόσκινο των νεφών,
των δέντρων, του αέρα και σωμάτων άλλων,
μα περισσότερο ακόμα απ’ αυτό της σκέψης.
Απ’ την αρχή το πρόγραμμα της μέρας δημιουργεί
μετουσιώνοντας το πρωινό
σε πρωτόκολλο αναμνήσεων.

Πολλά φώτα έχει το φως
και μέρες πολλές η μέρα,
όπως πολλά τα πρόσωπα στον καθρέφτη καθενός.
Μα το κλειδί άλλο δεν είναι απ’ το κόσκινο,
τη συνδυαστική λεπτότητα,
την εφευρετικότητα της μοίρας
προκειμένου να σουρώσουν οι δόσεις διαύγειας
και να ταιριάξουν τα ίχνη των ειδώλων,
αυτών που την κάθε ώρα σε στιγμές μονάκριβες μετατρέπουν
μέσα στην ανούσια –υποτίθεται– μονοτονία του χρόνου.

Πάντα θέλει το φως μεσάζοντες,
όπως –θαρρείς- τα πράγματα όλα.
Της πραγματικότητας ίσως ένα κλειδί να ’ναι αυτό:
Μηνύματα άμεσα δεν υπάρχουν.
Όλα μεσολάβηση, καθώς το άμεσο σκοτώνει.

Μια τρομερή ανάγκη, Τσαρλς Μπουκόφσκι

Zεστή μέρα, Ανατόλι Λεβίτιν, 1957

Μια τρομερή ανάγκη

Μερικοί άνθρωποι έχουν ανάγκη να είναι δυστυχισμένοι,
σώνει και καλά θα την βρουν τη δυστυχία
σε οποιαδήποτε κατάσταση
θα εκμεταλλευτούν κάθε ευκαιρία
να επισημάνουν
ακόμη και το παραμικρό λάθος
την απειροελάχιστη έλλειψη
κι ύστερα θα γεμίσουν από μίσος
κι εκδικητικότητα.

Οι φυλακισμένοι, Πωλ Ελυάρ

Πίνακας: Anna Berezovskaya 

 Οι φυλακισμένοι

Οι φυλακισμένοι έχουν ζηλέψει το γέλιο

έχουνε χάσει τα κλειδιά της περιέργειας

έχουν φορτώσει την επιθυμία της ζωής

σ΄ ελαφρές αλυσίδες